یاسین

حضرت ابوالفضل علیه السلام اسطوره ی وفاداری و سرباز دلاور امام حسین علیه السلام در میدان جنگ و نبرد بود و به دلیل احترام بسیار ایشان نسبت به امام حسین علیه السلام رابطه ای همانند رابطه ی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلّم و امام علی علیه السلام برای ان دو توصیف می شود.

حضرت عباس علیه السلام در دوران زندگانى امام مجتبى علیه السلام پیوسته کنار آن حضرت به مددکارى مردم و برآوردن نیازهایشان مى‏ پرداخت. این رویه در زمان امامت امام حسین علیه السلام و پیش از جریان عاشورا نیز ادامه داشت تا آنجا که هرگاه نیازمندى براى کمک خواستن نزد این دو امام همام مى ‏آمد، حضرت عباس علیه السلام مأمور اجراى دستور امام خویش مى شد.

حضرت عباس علیه السلام جایگاه بلندى نزد برادرش امام حسین علیه السلام داشت. نوشته ‏اند: «همان گونه که پدرش امیرالمؤمنین علیه السلام جایگاه بلندى نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله داشت و باب او بود و هرگاه مشکلى روى مى ‏داد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ابتدا آن را با على علیه السلام در میان مى گذاشت، عباس علیه السلام نیز چنین حالتى نسبت به امام حسین علیه السلام داشت. امام با پیشامد هر مشکلى آن را با برادرش در میان گذاشته و از او مى‏ خواست که آن مشکل را برطرف نماید.» این مسئله سبب شد تا ایشان را باب الحوائج؛ «برآورنده نیازها» بخوانند البته به نظر مى‏ رسد این لقب بعدها در نتیجه توسل ‏ها و کرامت‏ هاى آن حضرت به ایشان داده شده است.

شدت دلبستگى حضرت عباس علیه السلام به برادر بزرگ‏تر خود، امام حسین علیه السلام تا آنجا بود که همواره خود را خدمتگزار وى مى دانست و براى اجراى فرمان‏ هاى ایشان همیشه پیش‏قدم بود. این بدان دلیل بود که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «اَنَا مَدِینَةُ العِلمِ وَ عَلِىٌّ بَابُهَا فَمَن اَرَادَ مَدِینَةَ فَلْیَأْتِ البَابَ؛ من شهر دانش هستم و على علیه السلام دروازه ورود به آن است. پس هرکس خواهان ورود به شهر دانش است، باید نخست سراغ درِ آن را بگیرد.» حضرت عباس علیه السلام نیز درب ورود به شهر حسینى علیه السلام بود.

از علامه فقید طباطبایى؛ نویسنده تفسیر بزرگ المیزان در این باره نقل شده است که فرمود: «مرحوم سید السّالکین و برهان العارفین، آقا سید على قاضى فرمود: در هنگام کشف بر من روشن و آشکار شد که وجود مقدس اباعبداللّه الحسین علیه السلام مظهر رحمت کلیّه الهیه است و باب و پیش‏کار آن حضرت، سقاى کربلا، سرحلقه ارباب وفا، آقا باب الحوائج الى اللّه، ابوالفضل العباس صلوات اللّه و سلامه علیه است.

منبع :سایت نمناک

از ولادت حسين بن على علیه السلام كه در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله صلی الله علیه و آله وسلّم كه شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد, مردم از اظهار محبت و لطفى كه پيامبر راستين اسلام  صلی الله علیه و آله وسلّم درباره حسين علیه السلام ابراز ميداشت , به بزرگوارى و مقام شامخ پيشواى سوم آگاه شدند.

سلمان فارسى مي گويد: ديدم كه رسول خدا  صلی الله علیه و آله وسلّم حسين علیه السلام را بر زانوى خويش نهاده او را مي بوسيد و مي فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانى , تو امام و پسر امام و پدر امامان هستى , تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجتهاى خدايى كه نُه نفرند و خاتم ايشان ,قائم ايشان (امام زمان عج ) مي باشد.

انس بن مالك روايت مي كند: وقتى از پيامبر صلی الله علیه و آله وسلّم پرسيدند :كدام يك از اهل بيت خود را بيشتر دوست مي دارى , فرمود: حسن و حسين را, بارها رسول گرامى صلی الله علیه و آله وسلّم حسن علیه السلام و حسين علیه السلام را به سينه مي فشرد وآنان را مي بوييد و مي بوسيد.

ابوهريره كه از مزدوران معاويه و از دشمنان خاندان امامت است , در عين حال اعتراف مي كند كه : رسول اكرم صلی الله علیه و آله وسلّم را ديدم كه حسن و حسين را بر شانه هاى خويش نشانده بود و به سوى مامي آمد, وقتى به ما رسيد فرمود: هر كس اين دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته , و هر كه با آنان دشمنى ورزد با من دشمنى نموده است.

عاليترين, صميميترين و گوياترين رابطه معنوى و ملكوتى بين پيامبر صلی الله علیه و آله وسلّم و حسين علیه السلام را ميتوان در اين جمله رسول گرامى اسلام خواند صلی الله علیه و آله وسلّم كه فرمود:حسين از من و من ازحسينم.

برگرفته از سایت شید آوینی

شعبان:

در لغت از ریشه‌ ش ع ب و به‌ مـعنای‌، شـعبه و فرقه است.

شعبان، هشتمین ماه از ماههای قمری است که در وجه تسمیه‌ آن‌ دو‌ نظر ارایه شده است:

1- «به علت اختلاف عرب‌ها در طلب آب بود که هر‌ کدام‌ به راهی می‌رفتند و پس آنـها تـفرقه ایجاد می‌شد.»

2- به سبب آن که‌ در‌ این‌ ماه، قبایل متشعب و متفرق می‌شدند و علامه مجلسی از حضرت رسالت صلی‌الله علیه و آله روایت‌ نموده‌ که فرمود:

«شعبان ماه شریف و ماه من است و حاملان عـرش الهـی، آن را‌ تـعظیم‌ و حق‌ حرمت آن را می‌شناسند. و این مـاه زیـاد شـود روزی برای رمضان و زینت کنند بهشت‌ها را‌ و آن‌ را شعبان نامیدند. برای آن که متشعب و بسیار گردد. روزی مومنان و حسنه‌ در‌ آن‌ مضاعف و به هفتاد برابر و سـیئه آمـرزیده و اعـمال خیر در آن مقبول و خداوند جبار نظر فرماید‌ به‌ روزهـ‌داران‌ و عـبادت‌کنندگان.»

برگرفته ازپایگاه مجلات تخصصی نور

یا رحمت للعالمین جبریل می خواند تو را / ای منجی کل بشر بیرون بیا از این سرا

تو شهریار عالمی تا چند در غار حرا / ای یوسف مصر وجود از چاه تنهایی درآ

الهم عجل لولیک الفرج

برگرفته از سایت بیتوته

بر اساس باور شیعیان، محمد ابن عبدالله در روز ۲۷ رجب سال ۴۰ عام الفیل، (سال ۱۳ پیش از هجرت) مبعوث شد. شیعیان این روز را جشن می‌گیرند و در روایات اسلامی اعمال مستحبی برای روز مبعث پیش بینی شده‌است. دعا، نماز و غسل مستحب از اعمال این روز است. البته در پاره‌ای از روایات شیعه نیز بعثت پیامبر اسلام در ماه رمضان ذکر شده مانند روایت عیون الاخبار شیخ صدوق که متن آن اینگونه است که: وقتی شخصی به نام فضل از امام رضا علیه السلام می‌پرسد که چرا روزه فقط در ماه مبارک رمضان فرض شد و در سایر ماه‌ها فرض نشد؟ ایشان در پاسخ او فرمود: «لان شهر رمضان هو الشهر الذی انزل الله تعالی فیه القرآن…» تا آنجا که می‌فرماید: «… و فیه نبی محمد صلی الله علیه و آله‏» یعنی بدان جهت که ماه رمضان همان ماهی است که خدای‌تعالی قرآن را در آن نازل فرمود و همان ماهی است که محمد در آن به نبوت برانگیخته شد که چون مخالف با روایات دیگر شیعه در اینباره بوده است؛ محمد تقی مجلسی احتمال تقیه در آن داده، و یا فرموده که باید حمل بر برخی معانی دیگری جز معنای بعثت اصطلاحی شود، زیرا تاریخ بیست و هفتم ماه رجب به نظر او نزد علمای امامیه مورد اتفاق و اجماع بوده و گفته است: «… و علیه اتفاق‌الامامیة‏».[۱]

باور اهل سنت[ویرایش]

در نزد اهل سنت تاریخ دقیق بعثت پیامبر اسلام مشخص نیست؛ ولی بعضی معتقدند که این واقعه در شب ۲۱ ماهرمضان بوده‌است. به دلیل نامعلوم بودن تاریخ، مبعث نزد اهل سنت جشن گرفته نمی‌شود.

ای پادشاه عالم عشقت به سینه دارم / در قاب سینه ی خود عکس مدینه دارم

دارم ولایت تو ، در دل محبت تو / سر مست جام عشقم ، در شام بعثت تو . . .

منابع[ویرایش] 1

.پرش به بالا ↑ http://www.payambarazam.ir/books/o1.asp#s1

فرهنگنامه معین ج ۴

مفاتیح الجنان ویکی انگلیسی

برگرفته از سایت دانشنامه آزاد وبیتوته