سنّت وصیت به نسل های حاضر وآینده از یاد گاریهای رسول بزر گوار اسلام است که به همه انسانهای تاریخ چه زن و چه مرد چه پیر چه جوان فرمود:
«إنّی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی اهل بیتی »
و پس از آن حضرت این سنت توسط امیر المؤمنین تداوم یافت،چنانکه در منشوری ازپیامبر اکرم صلّی الله
علیه و آله و سلّم می خوانیم:
«أوصی الشاهد من اُمتی و الغایِب و من فی أصصلاب الرجل و أرحام النساء الی یوم القیامه :ببّر الوالدین و إن سافرأحد هم فی ذلک من امر الدین»
حاضران و غایبان امّت خود و نسل های آینده را تا روز رستاخیزسفارش میکنم به:نیکی به پدر و مادر (جامع احادیث الشیعه،ج21،ص430) ودر وصیت نامه امیرالؤمنین نیز همین سیره به چشم می خورد چنانکه در نهج البلاغه نامه 47آمده است:
«اوصیکما و جمیع ولدی و اهلی و من بلغه کتابی بتقوی الله و نظم امرکم و صلاح ذات بینکم فانّی سمعت جدّکما یقول:صلاح ذات البین افضل من عامة الصلاة و الصیام»
در اینجا منظور از:«ومن بلغه کتابی»هر کسی است که در طول تاریخ آینده ،وصیت نامه آن حضرت را ملاحظه می کند.امام راحل نیز در جای جای وصیت نامه خود سیر ه ی فوق را تداوم بخشیده اند:
«و آنچه لازم است تذکر دهم آن است که وصیت سیاسی-الهی اینجانب اختصاص به ملت عظیم الشأن ایران ندارد،بلکه توصیه به جمیع ملل اسلامی و مظلومان جهان هر ملت و مذهبی می باشد……..»
منبع:رهنمودهای جاودانه (شرح وصیتنامه امام(ره)) ،سید محمد شفیعی مازند