یاسین

ماآدما ازهر چیزی که آزارمون بده بدمون میاد مثل چی؟

یک صبح زیبا ی بهاری از خواب پامی شی صدای پرنده ها و قناری هاحتی گنجشک ها گوشت نوازش میده و از درونت به یک آرامشی می رسی ولی یک دفعه صدای ناهنجار و بلند بوق یک ماشین مثل یک شوکی بهت وارد میشه:

«اَه،خف کن اون صدا رو………….»
یا یک روزی که خیلی شیک کردی بری مهمونی تازه یک عالمه عطر و ادکلن خوش بو هم به خودت زدی امّا در مسیر رفت همین طور که بوی خوش عطرت ،حس بویاییت رو نوازش میده یک دفعه بوی بد و تندی آزارت می ده مثل آشغالهایی که خارج از وقت سر کوچه گذاشتند؛ یک عالمه مگس و حشره هم اطرافش رو گرفته،برای چند لحظه بوی خوش عطرت و خوشحالی مهمونی رفتنت رو به کلی فراموش می کنی:
«اَه،این چه وضعیّه،این چه بوییه،حالم بهم خورد……»
یا یک روز که آماده میشی و با همسرت میری خرید،سرگرم دیدن مغازه های رنگارنگ با اجناس مختلف و قشنگ میشی فکر می کنی که شوهرت همراهت اما؛یک لحظه وقتی نگاهش می کنی میبینی که اون هم سر گرم دیدن…….اصلاَ تو رو فراموش کرده"همه ی لذت خریدو شوق و ذوقی که داشتی از پیش چشمات پر می کشه واز اون بدتر اینکه یک غم سنگین و همیشگی به جای اون توی دلت میشینه: {چرا؟چون اینجا دیگه حرف ازخراب شدن چند لحظه زندگی نیست حرف از تمام زندگیه}

خدایا"زند گیم از دستم نره……..»

«هر روزی که در آن نافرمانی خدا نشودعید است»(حضرت علی علیه السلام)

آقاجان:

بی تو این جا همه در تبعیدند                        زین سو که همه گرده گنه چرخیدند

تو بیایی همه ساعتها،ثانیه ها                       از همین روز همین لحظه هبن دم عیدند

الهم عجل لولیک الفرج

لب تیغش به زهر کینه تر کرد                                                     علی را غوطه ور در خون سر کرد

شگفتا هیچ کس این راز نگشود                                                   چگونه کافری شق القمر کرد

حضرت علی علیه السلام پیش از شهادتشان در خطبه ای فرمودند: «تا وقتی پراکنده نگردید سرزنشی بر شما نیست.به هریک از شما به اندازه قدرتش تکلیف شده،و به نادانان تخفیف داده شده است.خدایتان پروردگاری مهربان،دینتان دینی استوار،و پیشوایتان پیشوایی دانا ست.من دیروز همراه شما بودم،امروز مایه عبرت شما هستم،و فردا از شما جدایم.»(خطبه:149)

دوباره به میهمانی ملکوت دعوت شده ام و شرم، زبان اجابتم بسته است و بغض حسرت از گذشته ی خویش، راه رهایی از نای بی نوایی ام می کاود.
جفا کردم، از تو وفا دیدم.
دیده به رویت بستم و ابواب عفو به رویم گشودی و عاشقانه سفیر رحمت دلدارمان شدی.
اشک انابه و لهیب دل و التهاب نگاهم ببین و ببخشای و سلام صمیمانه مرا دوباره پبذیر .
تو رسول نگار و عشوه ی عرش و کرشمه ی احسان حبیب من و بشارت عنایت اویی.
ای ماه دلارای صائمان، رمضان!
به سراچه ی قلب غریبم خوش آمدی!
سحرت را دوست می دارم که بسان ابروی یار است و شبانگاهت عطر نیایش مولارا دارد.

اینک ای دل !آیا بانگ چاووش رحمت را می شنوی؟
مباد از کاروان نیایشگران و نمازگزاران و سخا صفتان جدا افتی و همراه نامحرمان و حسرت دلان شوی.
در ماه مهرورزان و در ساحل زیبای ایمانیان، آماده ی آن شو که تن به دریای ناپیدا کرانه ی قدر بسپاری و همپای طاهران در وادی فطر پا گذاری و آنگاه به مدینة الایثار عاشورا رسی.
پروردگارا!
صیام و افطار و سحر و نیایش و نماز و قنوت و سجود و رکوع مان، بهانه ی تماشای یک نگاه ناز توست؛ دریغ مان مدار. تشنه ی آب و گرسنه ی طعام نیستیم.
ما تشنه دیدار توییم ای نور زمین و سماوات!سیه روییم پس در سپیدی بحر عنایت خویش، غسل مان ده
تا لایق ضیافت جمع علی جویان و محفل انس عاشقان مولاشویم
که عطشناکی ما در رؤیت هلال ماه رمضان، عطش دیدار امیر عدل و عاطفه، علی (ع) است.
وعطش ماه رمضان، یاد آور عطش عاشوراست. و صیام، میثاق ما با قیام یاران نینواست.
لب های خشک روزه داران، حسین (ع) را زمزمه می کنند.
تلظی کام تشنگان، شوق وصال دریای ایثار اباالفضل (ع) در ساحل ارادت است.
رمضان، مقدمه ی محرم است.
قدر، دروازه ی شهر نینواست.
صیام، طلیعه ی قیام است و صائمین، طلایه داران سپاه قائم آل یاسین (عج ا لله تعالی الشریف.
در بهار وصل سالکانیم و توفیق حضوری دوباره در حلقه ی صالحان و دلدادگان یافته ایم
دل هایمان را فرش راه یار می کنیم و با سوز عاشقانه و ترنم واژه های زلال وحی، قدوم بهار یاران و فصل وصل بهاری دلان را خوشامد می گوییم.
در ماه قربت و غفران، حجاب های ظلمت و نور، زدوده شده، جمال بی مثال نگار در رواق دیدگان دلدادگان، هویدا خواهد شد. بیایید حضورمان در میهمانی خدا را باور کنیم، غبار خود از خود بروبیم و در جریده ی رمضان ثبت نام کنیم.
یاران رمضان و یاوران عاشورا!
گوارایتان باد خوشگواری ضیافت نور.
ای میهمانان ملکوت! التماس دعا.

برگرفته از سایت ویژه نامه ماه مبارک رمضان

رمضان اسمی از اسماء الهی می باشد و نباید آن را به تنهایی ذکر کرد مثلا ً بگوییم رمضان آمد یا رفت، بلکه باید گفت ماه رمضان آمد، یعنی ماه را باید به اسم اضافه نمود. در این زمینه هشام بن سالم از حضرت امام محمد باقر (علیه السلام) نقل روایت می نماید و می گوید: ما هشت نفر از رجال در محضر حضرت ابی جعفر امام باقر (علیه السلام) بودیم، پس سخن از رمضان به میان آوردیم. امام علیه السلام فرمود: نگویید این است رمضان و نگویید رمضان رفت و یا آمد، زیرا رمضان نامی از اسماء الله است که نمی رود و نمی آید که شی ء زائل و نابود شدنی می رود و می آید، بلکه بگویید ماه رمضان، پس ماه را اضافه کنید در تلفظ به اسم، که اسم، اسم الله می باشد، و ماه رمضان ماهی است که قرآن در او نازل شده است و خداوند آن را «مثل» و «عید» قرار داده است همچنانکه پروردگار بزرگ، عیسی بن مریم (سلام الله علیه) را برای بنی اسرائیل مثل قرار داده است، و از حضرت علی بن ابی طالب (علیه السلام) روایت شده که حضرت فرمود: شما به راستی نمی دانید که رمضان چیست (و چه فضائلی در او نهفته است!)      

www.leader.ir